otobiyografim

 

ANAHTARIM NERDE?

Sabah uyandığımda, her zamanki gibi anahtarlarımı aradım. Ama yoklardı. Her yeri aradım, yatağın altından tut koltuğunun arasına kadar. Yok, yok, yok!

"Nereye koydum ben bunları?" diye kendi kendime düşündüm, dünü hatırlamaya çalıştım. Sinemaya gitmiştim. Filmden sonra biraz kahve içmiş, sonra da eve gelmiştim. Anahtarları nereye koyduğumu hatırlamıyorum.                                                                                                                                            Panik olmuştum çıldıracaktım nerde bunlar diye düşünürken. Ya kapıda kalırsam? Ya hırsız girerse? Hemen yedek anahtarı kontrol ettim. Ama o da yoktu! Annemlerdeydi bir şey olursa diye yedek anahtarlarımı onlara vermiştim ve onlara ulaşmam gerekiyordu.

Telefonumu aldım ve annemi aradım. Neyse ki telefonu açtı ve yedek anahtarı hemen getireceğini söyledi. Sanki sıcak bir çay içerken sonbaharda dışarısını izliyormuş gibi rahatlamıştım.

Annem gelene kadar  bilgisayara baktım. Sürekli dün geceyi düşünüyordum. Anahtarları nerede kaybetmiş olabilirdim? diye.

Sonunda kapı çaldı. Annem geldi. Anahtarı aldım ve kapıyı açtım. İçeri girince ilk işim anahtarları aramak oldu. Ama yine yoklardı.

Anneme durumu anlattım. O da benimle birlikte aramaya başladı. Her yeri o kadar detaylı aradık ki etraf darma duman olmuştu. Ama yok. Anahtarlar yoktu.

"En iyisi biz polise gidelim," dedi annem. "Belki birisi bulmuştur."

Polise gittik ve durumu anlattık. Polis memuru, "Belki de birisi almıştır," dedi. "Ama merak etmeyin, biz araştırmamızı yapacağız."

Polisten ayrıldıktan sonra, annemle birlikte eve döndük. Hala anahtarların nerede olduğunu bilmiyorduk.

O gece uyuyamadım. Sürekli anahtarlarımı düşünüyordum. Ya birisi evime girerse? Ya değerli eşyalarımı çalınırsa?

Sabah erkenden kalktım ve tekrar aramaya başladım. Ama yine yoklardı.

Tam o sırada, kapı çaldı. Gelen, komşumuzdu. Elinde bir anahtarlık vardı. "Dün gece bu anahtarlığı apartmanın girişinde buldum ," dedi. "Belki sizindir."

Anahtarlığa baktım. Evet, benim anahtarlığımdı! Çok sevinmiştim.

Komşuma çok teşekkür ettim ve anahtarlığı aldım. İçinde evimin anahtarı da vardı.

O günden sonra, anahtarlarımı hep cebimde saklamaya karar verdim. Ve bir daha asla kaybetmedim.